Produkcja kiszonki to technika konserwacji polegająca na przechowywaniu materiału w środowisku beztlenowym, w którym bakterie rozkładają cukry na kwasy, które obniżają pH paszy. Na kolejnych etapach tego procesu poziom pH spada, aż środowisko się ustabilizuje. Zapobiega to również rozwojowi niepowołanych drobnoustrojów. O ile do kiszonki nie przedostanie się powietrze, zostanie ona zakonserwowana jako pożywna karma dla bydła.
Rękawy z ziarnem zapewniają kontrolowaną atmosferę o niskiej zawartości tlenu. Ziarna, owady i grzyby „oddychając” zużywają tlen i wydzielają dwutlenek węgla. Po zakończeniu tego procesu wartość odżywcza i jakość ziarna utrzymują się na stabilnym poziomie. Jest to główna różnica między stosowaniem rękawów a tradycyjnymi metodami przechowywania, w których następuje wymiana gazów i wilgoci.
Ważne jest, aby chronić rękawy przed ewentualnym uszkodzeniem. Należy regularnie sprawdzać rękawy pod kątem szczelności i je natychmiast naprawiać.
Zwierzęta mogą powodować spore zniszczenia. Należy chronić miejsce przechowania przed zwierzętami gospodarskimi i domowymi. Konieczne może być zastosowanie ogrodzenia elektrycznego lub siatki na ptaki.
Należy unikać przyciągania gryzoni lub innych małych ssaków, kosząc trawę lub umieszczając rękawy na żwirze lub na betonowej powierzchni.
Po opróżnianiu należy zamknąć rękaw i wyczyścić rozsypaną paszę, aby nie przyciągać gryzoni.
Nie stosować herbicydów w pobliżu rękawów, gdyż środki chemiczne mogą doprowadzić do ich uszkodzenia.
Nie pozwalać dzieciom bawić się na rękawach lub po nich chodzić.
Należy przygnieść luźne końce ciężkimi przedmiotami, aby zabezpieczyć je przed wiatrem, a także sprawdzać rękawy po wichurach.
Prowadzić regularne kontrole. Zaklejać otwory taśmą uszczelniającą. Nie używać taśmy izolacyjnej, gdyż nie jest odporna na promieniowanie UV.
Wybór odpowiedniego miejsca składowania przekłada się bezpośrednio na jakość składowanego produktu, w związku z czym należy je dobrze przemyśleć:
